Εν ριπή
¶δειες κερκίδες...ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ επέστρεψαν από το Τατόι της 6ης Απριλίου οι συνεργάτες μας (διαβάστε σχετικό αφιέρωμα στις σελίδες των αγώνων). Αγωνιζόμενοι και θεατές δεν έκρυβαν την ικανοποίησή τους. Ιερός χώρος - «ναό» τον χαρακτηρίζει στο σημείωμά του στο rally gr ο Σπύρος Χατήρας. Για το μηχανοκίνητο αθλητισμό και τον αεραθλητισμό δε θα διαφωνήσουμε. Μακάρι αυτή η δυναμική να εκφραστεί με την ευκαιρία του Ράλλυ Ακρόπολις αλλά και της Έκθεσης της IOPA, που θα ακολουθήσει τον Ιούνιο.
Χωρίς διάθεση υποβάθμισης της φιέστας που στήθηκε για να γνωρίσουν οι νεότεροι μια εποχή που -για πολλούς- είναι συναισθηματικά φορτισμένη, όλοι όσοι είχαμε λάβει μέρος σε εκείνους τους αγώνες έχουμε μία υποχρέωση: να πούμε πως τη διαφορά δεν την κάνουν ο χώρος και το περιβάλλον, αλλά οι άνθρωποι, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές σε κάθε περίπτωση. Δυστυχώς, οι απόντες από την εκδήλωση ήταν πολλοί και για διάφορους λόγους. Το «απουσιολόγιο» δεν έχει νόημα, όπως δεν έχει και η αναφορά στο φτωχό αγωνιστικό παλμαρέ του υπογράφοντος στο συγκεκριμένο χώρο. Η οδήγηση εκεί, πίσω από την ευθεία και μετά τη δεξιά με τις «Φιστικές», μέχρι που έβγαινες στη μικρή ευθεία που οδηγούσε στο σικέιν, ήταν εμπειρία, αλλά δεν είναι της στιγμής.
Σημειώνουμε την πιο σημαντική απουσία: αυτήν του Γιώργου Μοσχού. Ούτε «Γιωργάρα» ούτε άλλων υποκοριστικών, που μετριάζουν την ποιότητα αυτού του εξαιρετικού ανθρώπου και αθλητή. Ήταν μοναδικός ο Γιώργος στο αεροδρόμιο. Δεν οδηγούσε. Δημιουργούσε, κι αυτό αποτυπωνόταν στο περιοδικό μας από τον Καββαθά, τον Πιρπιρή και το Σταθάκη τη δεκαετία του 1970. Δικαιολογημένα αφιέρωναν ατελείωτες σελίδες στο μαέστρο με τη μοναδική BMW, που δεν πλαγιολίσθαινε άσκοπα, αλλά διέγραφε τέλειες τροχιές. Πότε η λευκή-μαύρη, πότε η κίτρινη-μαύρη, και οι δύο της Electronica του Τζιοβάνι Ραγκούζα.
Η GTAm της Μότορ Ελλάς του Περικλή Φωτιάδη στα χρώματα της Castrol έδειχνε το δρόμο στις πανίσχυρες Porsche. Τα δεδομένα άλλαξαν σε σχέση με τις BMW, που έχαναν, παρά τους εξαιρετικούς οδηγούς τους. Ο Γιώργος Μοσχούς έκανε τη διαφορά εκεί, και όχι μόνο, και είναι τιμή που υπήρξε δάσκαλος, είναι -και θα είναι- φίλος ευγενής και τζέντλεμαν μέσα και έξω από τις πίστες και τις ειδικές διαδρομές. Όταν δεν είχε ανταγωνιστικό αυτοκίνητο, κυνηγούσε το ακατόρθωτο αυτοσχεδιάζοντας. Δεν ψαχνόταν με τα λάστιχα και τις αναρτήσεις, τις άλγεβρες και τις τριγωνομετρίες. Ως άλλος Νουβολάρι, βασίζονταν στο ένστικτο που τον χαρακτήριζε, κυνηγούσε τη διαφορά στις δοκιμές και έψαχνε την τρύπα, να περάσει και να φύγει στον αγώνα. Νικητής ή χαμένος, πάντα ταχύς και θεαματικός στα σικέιν, στο πέταλο και, κυρίως, πίσω, στο κομμάτι που θύμιζε περισσότερο ειδική διαδρομή. Εκεί κέρδιζε τους θεατές, που τον αποθέωναν. Οι φωτογραφίες της εποχής με το Γιώργο στους ώμους φίλων και θεατών που τον λάτρευαν πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Πολλοί, πάρα πολλοί πήγαιναν εκεί, έστω κι αν έβλεπαν από μακριά στην ευθεία, αποκλειστικά για να τον απολαύσουν και τον χειροκροτήσουν. Και αυτός ανταπέδιδε σεμνά και ταπεινά, όπως άλλωστε συμπεριφερόταν και αργότερα, όταν, χάρη στην οικογένεια Θεοχαράκη, «μετακόμισε» στα ράλλυ, όπου με τα εργοστασιακά Nissan συνέχισε να γράφει ιστορία...
Με την ευκαιρία...
Επειδή η ιστορία πρέπει να γράφεται με αντικειμενικά στοιχεία, για όσους έχουν αδύναμη μνήμη, να θυμίσουμε ότι ο πρώτος αγώνας βετεράνων ήταν ιδέα και οργάνωση της Σόφης Καββαθά, με τη συνεργασία του Γιώργου Ραπτόπουλου. Έγινε το 1994 στην Τρίπολη με αυτοκίνητα Seat Ibiza, που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα Eνιαίου της Τεχνοκάρ με την ευκαιρία της επετείου των 25 ετών από την έκδοση των 4Τροχών, εγχείρημα που επαναλήφθηκε στις Σέρρες και, μέχρι πρόσφατα, γινόταν στα Μέγαρα. Μακάρι να συνεχιστούν τέτοιες προσπάθειες, ίσως με περισσότερη ευαισθησία και τακτ, αλλά λιγότερο μάρκετινγκ για το χώρο, που έχει σημαδευτεί από κολοσσούς όπως το Γιώργο Μοσχούς, τον «Ιαβέρη», τον Αλέξανδρο Μανιατόπουλο-«Λεωνίδα», το «Σιρόκο» και άλλους, οι οποίοι συνήθως λείπουν από τέτοιες εκδηλώσεις, ενώ απόντες είναι πάντα σημαντικοί άνθρωποι και αθλητές του τότε που δε ζουν στην Αθήνα. Την επόμενη φορά...
Στράτης Χατζηπαναγιώτου
ΥΓ: Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικογενειακή επιχείρηση Γιώργος Μοσχούς ΑΕ, με δυσάρεστα επακόλουθα (ευχόμαστε προσωρινά) για πελάτες που την εμπιστεύτηκαν και για τους λόγους που χαρακτηρίζουμε τον άνθρωπο παραπάνω με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορούν να αλλάξουν την άποψή μας για τον αθλητή και τον άνθρωπο - όπως βέβαια και για την οικογένειά του, και κυρίως για τα παιδιά του.